Zimozielone, żywiczne drzewo 30-100 m wysokości, przeważnie do 75 m wysokości, najwyższe - ścięte pod koniec XIX w. - miało 130 m, najgrubsze - 470 cm średnicy pnia; z pokroju przypomina świerk pospolity.
Kora na młodych pniach gładka, z pęcherzykami żywicy, stara - gruba (do 60 cm), ciemna, głęboko spękana.
Pędy gładkie, bez bruzdek, owłosione lub prawie nagie; pąki długie, wrzecionowate, ostre (do 1 cm długości, charakterystyczne!), brązowe i błyszczące, zwykle bez żywicy.
Ogły skrętoległe, zielone, proste, równowąskie, spłaszczone (2-4,5 cm długości), z bruzdką na górnej stronie i dwoma wąskimi paskami białymi paskami od spodu; mniej sztywne niż u większości jodeł, często miękkie w dotyku; roztarte pachną jabłkami lub pomarańczami; wierzchołki igieł tępe, zaokrąglone lub nieznacznie zaostrzone, nigdy nie wcięte; u nasady zwężone, przechodzą stopniowo w ogonek; po opadnięciu igieł gałązki nieznacznie szorstkie, z drobnymi, eliptycznymi, skośnie wystającymi śladami.
Kwiaty jednopienne, szyszeczki męskie zwisają, żeńskie sterczą pod szczytem ubiegłorocznego przyrostu (zwisają dopiero po zapłodnieniu, w kilka tygodni po zapyleniu) - z łuskami wspierającymi znacznie dłuższymi od nasiennych, IV.
Szyszki - (7-10 cm długości) bardzo charakterystyczne, z długimi trójzębnymi łuskami wspierającymi, przylegającymi do łusek nasiennych, zwisające dojrzewają już w końcu lata i otwierają się, wysypując większość nasion już wczesną jesienią; następnie opadają.
Nasiona ze skrzydełkiem.
Występowanie - od pd.-zach. Kanady po pn. Kalifornię.
Dekoracyjność - oryginalne szyszki, wiele odmian ogrodowych.
Wymagania i zastosowanie - drzewo nadmorskie. Najlepiej i najszybciej rośnie wprawdzie w łagodnym klimacie morskim, w warunkach wysokiej wilgotności powietrza i na glebach świeżych, żyznych i głębokich, odznacza się jednak dużą plastycznością i przystosowuje się również do mniej korzystnych warunków siedliskowych. Od dawna sadzona jako drzewo ozdobne, w dużym stopniu wytrzymałe na mrozy.